Hayatın İçinden

Söz verdim kendime Bu sefer hata yapmadan Pupa yelken yol alacağım diye Yolculuk nereye dersen Umuda yolculuk koydum adını Rotam belli, bu yol mutluluk yolu Cebimde yaşanmışlıkların tek getirisi olan Engin tecrübelerimle Engin bir denizde yol alıp Hakkım olan mutluluğu Hayattan söke söke almak için Hazırım artık Hesaplaşmaları, kavgaları bitirdim Olanla, ölene çare yok ya hani Öleni gömdüm, olanı sildim Şimdi bir tuval koydum önüme Onu boyamak için fırçam elimde Beyaz bir sayfa açtım önüme Saf, temiz, zarif, en asilinden İstikrarlı ve daimi olsun bu yolculuğum diye Maviye boyadım kenarlarını sonra Sonsuz ve dingin bir maviye Fırtınalar benden artık uzak dursun diye Üzerine umudun yeşilinden serptim biraz Filizlensin umutlar, dal budak sarsın diye Güvenli bir bahar havası yaratmak için kendime Aldım bir parça sarıyı fırlattım tam ortaya Nihai sonumuzu hatırlatsın orada Hüznün ve ölümün gölgesini unutmamak adına Çocukluğumdan yadigar pembe elbisemin Neşesi yansısın diy

Korkak bir kedi yavrusuydu düşlerim En büyük korkumdu düşüşlerim Bir ileri, iki geri derken Yoruldu düşünüşlerim Erken gelen bahara aldanmış Ayva çiçekleri gibiydi umutlarım Bastırınca kar, boran, fırtına Sönüp gitti ışıklarım Geçmişin hayaletleriydi En büyük kabuslarım Çıkınca gün ışığına Dağıldı bulutlarım Aydınlığa olan aşkı yüzünden Işığa koşan pervaneler gibiydim Kavrulunca içim, yanınca tenim Susup kaldı yüreğim Kayıp bir kentin ortasında Ağlarken yarınlara Haykırdım sonsuzluğa Peki şimdi ben kimim? Zeliha Bekoğlu

İlk yarı bitti Hayat bir Ben sıfır Ağladım Sızladım Yakındım Düştüm Canım yandı Kırıldım Ama eğilmedim Vazgeçmedim Ve tekrar ayağa kalktım Ders aldım Ders verdim Ders oldum Birdim Tektim Yok oldum Yokluktan Yeni bir ben olarak Geri doğdum Hayatla yoğruldum Yandım, kavruldum Kıvam buldum Arındım Ayıklandım Gerçeğe yaklaştım Gündüz oldum, gece oldum Soru oldum, cevap oldum Sevap oldum, günah oldum Ama her zaman Sadece İnsan oldum Şaşmadım, şaşırmadım, şaşırtmadım Açık, net ve mert oldum Ağlayana destek oldum Hata yaptım, gocunmadım Bedel ödemekten sakınmadım İlk oldum, son oldum, sonsuz oldum Zeliha Bekoğlu

OYUN SAATİMİZDEN - MAYONEZLİ MISIR  Bu inatçı , çok bilmiş ufaklık benim hayatımın anlamı , biricik aşkım , oğlum... Gittiği yuvada ki pedagog dahil tüm öğretmenleri çok uyumlu ve mutlu bir çocuk olduğunu söylüyorlar. Kendi adıma mutlu çocuk yetiştirmenin sırrının çocukla çocuk olabilmekte saklı olduğuna inanıyorum. Çocuklar pahalı oyuncaklar , abur cuburlar , güzel kıyafetler , televizyon , telefon ya da bilgisayar oyunları ile mutlu olmuyorlar. Tabi ki bunlarda lazım ama onların tek gerçek ihtiyacı olan şey onları gerçekten dinleyen , önemseyen , onunla oyunlar oynayan , yerlerde yuvarlanan , dans eden , kaydıraktan kayan , fiziksel olarak yakınlık gösteren ve onunla birlikte çocuk olabilen anne ve babalar... Biz her akşam farklı oyunlar oynuyoruz oğlumla , bazen arabalarını yarıştırıyoruz , bazen mutfağa geçip aşçılık oynuyoruz harika kekler ya da poğaçalar pişiriyoruz , bazen müziği son ses açıp dans ediyoruz , bazen onu yere yatırıp yiyorum ki (en sevdiği şey bu san

Gündüz ve gece gibiydik Sen varken ben yoktum Ben varken sen…. Senin başladığın yerde ben yoktum Benim başladığım yerdeyse sen Yekpare olabilmek sadece bir hayaldi Böylece kavuşmak mümkün değilken Ayrılmak da bir o kadar imkansızdı Ve bir ironiydi aslında bu yaşanan Bir tek gün doğumlarında ve gün batımlarında Kavuşmak vardı bize, çok kısa bir an için Karışmak birbirimize İşte o anlarda Ne gündüz vardı, ne de gece Alacakaranlık bir kavuşum vardı sadece Sen gündüzdün Rengarenk, ışıl ışıl, cıvıltı Neşe gibi, aşk gibi, umut gibi Ben geceydim Siyah beyaz, karanlık, sessiz Ölüm gibi,ayrılık gibi, yalnızlık gibi Öylesine zıt, öylesine farklı Neden bir olmak geliyordu içimizden Gündüz ve gece kadar farklıydık oysa birbirimizden Renklerini kıskanırdım ben senin, ışıltını Sıcaklığını ve yakınlığının dokunulmazlığını Ruhuna akmak isterdim oluk oluk Sense her zaman dinginliğimde huzur bulmak Ve gece siyahı yalazlarımda rüyalar görmek Biraz huzur bulmak i

Bazen nedeni olmaz bazı şeylerin, kelimelerle anlatmak imkansız bir hal alır hissettiğin ve düşündüğün şeyleri… Bir şeylere tutunma ihtiyacı hisseder ya insan, boşluktadır, uçurumun kıyısından boşluğa bakar, hangi yöne gideceğini bilemez ya bazen, işte öyle bir noktadayım bende…. İçimde ki her şey karman çorman bir halde çözemiyorum. Duygularım, düşüncelerim, kendime anlam veremiyorum. Nedeni yok bazı şeylerin… İçimde ayak sesleri var biten bir aşkın, giden bir sevgilinin ve yeniden yeşeren duyguların… Korkularım var… Anlamsız boşluklarım… Tek bir dokunuşla yıkılacak bir yapı gibiyim… Çok yorgun, çok incinmiş, hayal kırıkları cam kırıkları gibi acıtıyor canımı… Alınganım belki de yaşanmışlıkların ağırlığı var üzerimde… Ve yalnızım… Koca dünyada bir başıma…  Korkuyorum… Çok korkuyorum… Elimi uzatsam tutar mısınız…. Ağlasam başımı okşar mısınız… Üşüsem sarar mısınız beni…. Biraz huzur için tüm ömrümü vermeye razıyım desem, bir şey ifade eder mi bu size… Be